Καλημέρα φίλοι μου!
Επιστροφή στα τετράτροχα για την κύρια κατασκευή του χειμώνα. Αντικείμενο ενασχόλησης (με το πρέπον δέος) θα είναι η Bugatti 35C της Hiro:
Το μοντέλο αυτό θα ανήκει σε μια σειρά αγωνιστικών αυτοκινήτων στην 1/12 που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της τεχνολογίας αλλά και των αγώνων ταχύτητας. Ξεκινώντας από το Fiat Mefistofele και περιλαμβάνοντας και την Bentley Blower που έφτιαξα το 2019, θα καλύπτουν ένα σημαντικό μέρος της περιόδου του μεσοπολέμου.
Καθώς έχω αναφέρει την ιστορία της Bugatti στην κατασκευή της 50Τ το 2019, περιορίζομαι εδώ στα σχετικά με το συγκεκριμένο μοντέλο. Ο τύπος 35 (Τ35) ήταν το πιο επιτυχημένο από τα αγωνιστικά μοντέλα Bugatti. Η εκδοχή του τοξωτού ψυγείου Bugatti που είχε εξελιχθεί από το πιο «μνημειώδες» της Bugatti Type 13 Brescia, επρόκειτο να γίνει αυτή με την οποία είναι πιο γνωστή η μάρκα, αν και ακόμη και στις τάξεις των διαφόρων T35 υπήρχαν παραλλαγές στο θέμα αυτό.
Η T35 ήταν εκπληκτικά επιτυχημένη, κερδίζοντας πάνω από 1.000 αγώνες στην εποχή της. Πήρε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Grand Prix το 1926, αφού κέρδισε 351 αγώνες και έσπασε 47 ρεκόρ τα δύο προηγούμενα χρόνια. Στο απόγειό τους, οι Τ35 είχαν κατά μέσο όρο 14 νίκες σε αγώνες την εβδομάδα. Μια Τ35 κέρδιζε το Targa Florio για πέντε συνεχόμενα χρόνια, από το 1925 έως το 1929.
Το αρχικό μοντέλο, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Grand Prix της Λυών στις 3 Αυγούστου 1924, χρησιμοποιούσε μια εξέλιξη του τριβάλβιδου οκτακύλινδρου ευθύγραμμου κινητήρα 2,0 L (1991 cc/121 in³) με εκκεντροφόρο επί κεφαλής που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην T29. Η διάμετρος ήταν 60 mm και η διαδρομή 88 mm όπως σε πολλά προηγούμενα μοντέλα Bugaττi. Απ’ αυτό το μοντέλο παράχθηκαν ενενήντα έξι κομμάτια.
Αυτός ο εξελιγμένος κινητήρας είχε πέντε έδρανα με ένα ασυνήθιστο σύστημα από ρουλεμάν. Αυτό επέτρεπε στον κινητήρα να ανεβάζει στροφές στις 6.000 σ.α.λ. και να παράγει αξιόπιστα 90 ίππους (67 kW). Χρησιμοποιήθηκαν άκαμπτοι άξονες με ημιελλειπτικά ελατήρια εμπρός και πίσω και σχεδιάστηκαν ταμπούρα στον πίσω άξονα που λειτουργούσαν με καλώδια. Οι ζάντες αλουμινίου ήταν μια καινοτομία, όπως και ο κοίλος μπροστινός άξονας για μειωμένο βάρος του γυμνού πλαισίου. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της T35 που επρόκειτο να γίνει σήμα κατατεθέν της Bugatti ήταν να περνούν τα ελατήρια διαμέσου του μπροστινού άξονα αντί απλώς να τα βιδώνουν μεταξύ τους όπως γινόταν στα προηγούμενα μοντέλα της.
Οι διαστάσεις του μοντέλου ήταν: Μήκος 3680 mm, πλάτος 1320 mm, μεταξόνιο 2400 mm, μετατρόχιο 1200 mm και βάρος 750 kg. Ο τύπος 35C που θα μας απασχολήσει εδώ διέθετε υπερσυμπιεστή Roots, παρά την απέχθεια του Ettore Bugatti προς την μη ατμοσφαιρική λειτουργία. Η απόδοση ήταν σχεδόν 128 hp (95 kW) με ένα μόνο καρμπυρατέρ Zenith. Οι T35C, που παράχθηκαν συνολικά σε 50 κομμάτια, κέρδισαν πολλούς αγώνες: Το 1927 το Targa Florio με οδηγό τον Emilio Materassi, το 1928 τα GP Γαλλίας και Μαρόκου με τους William Gover-Williams και Edward Meyer αντίστοιχα, το 1929 το GP Γερμανίας με τον Louis Chiron και το Targa Florio με τον Albert Divo και το 1930 τα GP Βελγίου και Γαλλίας με τους Louis Chiron και Philippe Étancelin αντίστοιχα.
Το κιτ της Hiro υποτίθεται ότι επιτρέπει την κατασκευή τριών παραλλαγών, των αυτοκινήτων των William Gover-Williams και René Dreyfus που κέρδισαν τα GP του Μονακό το 1929 και 1930 αντίστοιχα και του Louis Chiron που τερμάτισε δεύτερος στο Μονακό το 1930. Ωστόσο, η Wikipedia λέει ότι οι Williams και Dreyfus στους συγκεκριμένους αγώνες οδηγούσαν μια 35Β, δηλ. την εκδοχή με υπερσυμπιεσμένο κινητήρα 2,3 λίτρων που έδινε 138 ίππους. Έτσι αποφάσισα εξ αρχής ότι θα φτιάξω την εργοστασιακή 35C που οδήγησε ο Chiron, καθώς είναι και ο οδηγός που συνέδεσε όσο λίγοι το όνομα του με την Bugatti μέχρι σήμερα.
Το κιτ έρχεται στην τυπική φύρδην-μίγδην συσκευασία της Hiro και αποτελείται από 525 κομμάτια, εκ των οποίων 16 από ρητίνη, 4 τορνευτά, τα υπόλοιπα 505 από λευκό μέταλλο. Σ’ αυτά προστίθενται φωτοχαραγμένα, αυτοκόλλητα, λάστιχα, σωληνάκια, καλώδια και βίδες.
Έπειτα από πολύτιμες πληροφορίες που μάζεψα σχετικά με την ταυτοποίηση, ταξινόμηση και καθαρισμό των κομματιών, καθώς και για τα απαραίτητα εργαλεία, κόλλες και αστάρια, ξεκίνησα αδειάζοντας τα σακουλάκια πάνω σε μια καθαρή επιφάνεια, συγκρίνοντάς τα με τις φωτογραφίες που δίνει το site της MFH και τοποθετώντας τα σε αριθμημένα κουτάκια.
Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, διαπίστωσα ότι ένα κομμάτι (Μ25) υπήρχε διπλό στη συσκευασία, ενώ αντίθετα ένα άλλο (Μ22) λείπει. Έγραψα αμέσως ένα σχετικό μήνυμα στην MFH και η (θετική) απάντηση ήρθε από την Kyoko Hiro (σύζυγος; κόρη; νύφη; ) σε δύο μέρες. Αυτά τα λίγα για εισαγωγή, από βδομάδα μπαίνουμε στο ψητό. Να είστε όλοι καλά!