Τον περασμένο Νοέμβριο ξαναείδα για νιοστή φορά στην τηλεόραση μια από τις πιο γελαστικές κωμωδίες, το Party από το 1968, όπου ο πρωταγωνιστής Peter Sellers υποδύεται τον κομπάρσο του Χόλυγουντ Hrundi V. Bakshi , ο οποίος είναι και κάτοχος ενός περίεργου τρίκυκλου.
Ψάχνοντας στην τράπεζα δεδομένων Internet Movie Cars Database (IMCDb) ταυτοποίησα το όχημα ως Morgan Super Sport. Λίγο ακόμα ψάξιμο στο διαδίκτυο έδειξε ότι το εν λόγω τρίκυκλο κυκλοφόρησε και σαν κιτ στην 1/16. Από εκεί ως την αγορά ήταν παιχνιδάκι. Οι παρακάτω πληροφορίες βασίζονται εν πολλοίς σε ανάρτηση κάποιου Daniel Vaughan από τον Σεπτέμβριο του 2007.
«Περισσότερο από απλή μοτοσικλέτα αλλά όχι ακριβώς αυτοκίνητο, το Morgan είναι το πιο γνωστό και το καλύτερο από τα βρετανικά τρίτροχα. Τα Morgan ήταν δημοφιλή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 στη Βρετανία λόγω φορολογικού πλεονεκτήματος που επέτρεπε την καταχώρηση τρίκυκλου αυτοκινήτου ως μοτοσικλέτα. Χαμηλό και εύχρηστο, το Morgan Super Sports έχει τον κινητήρα αναρτημένο επιθετικά μπροστά από ένα όμορφα στρογγυλεμένο ψυγείο και τον πίσω τροχό σχεδόν κρυμμένο.
Ο H.F.S. Morgan, ιδρυτής της Morgan Motor Company LTD, ολοκλήρωσε το πρώτο του τρίκυκλο το 1909. Το εργοστάσιο συνεχίζει να παράγει αυτοκίνητα και η περίοδος αναμονής για μια νέα Morgan μπορεί να διαρκέσει έως και 6 χρόνια. Ωστόσο τα νέα αυτοκίνητα δεν είναι πια τρίκυκλα, καθώς το φορολογικό πλεονέκτημα έχει μειωθεί σημαντικά και η παραγωγή του Super Sports έληξε το 1952. Τα χειροποίητα αυτοκίνητα διατηρούν χαρακτηριστικά που υπάρχουν στο αρχικό μοντέλο του 1909, όπως την διάσημη μπροστινή ανάρτηση με «ολισθαίνοντα στύλο» και υποπλαίσια ξύλου μελιάς όπως σε αυτό το μοντέλο.
Το Morgan Super Sports, που ακόμα σήμερα είναι προσφιλές σε οδηγούς ράλι αντίκα, έτρεξε σε πολλούς αγώνες στην εποχή του. Ο κινητήρας John Alfred Prestwich (JAP) ήταν ο αγαπημένος των μοτοσυκλετιστών και χρησιμοποιήθηκε σε πολλά ωραία δίκυκλα, συμπεριλαμβανομένων των Brough Superiors. Το 1930 η Γαλλίδα κυρία Gwenda Stewert οδήγησε ένα παρόμοιο Morgan Super Sports με ταχύτητα ρεκόρ 115,66 mph (186 km/h), ένα εκπληκτικό και μάλλον τρομακτικό επίτευγμα.
Το πρώτο όχημα που δημιούργησε ο H.F.S. Morgan ήταν ένα μονοθέσιο τρίτροχο ονόματι Runabout το 1909. Ο Morgan έφτιαξε το όχημα για προσωπική του χρήση και σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες. Όμως το ενδιαφέρον για το μικρό όχημα εξαπλώθηκε σύντομα και υποβλήθηκαν αιτήματα για την παραγωγή περισσότερων κομματιών. Αφού κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τα σχέδια του, άρχισε η παραγωγή. Τα πρώτα κομμάτια είχαν ως επί το πλείστον έναν μονοκύλινδρο κινητήρα. Σύντομα ωστόσο ακολούθησε μια εκδοχή δύο κυλίνδρων.
Το πρώτο τρίτροχο της Morgan χρησιμοποιούσε έναν κινητήρα Peugeot 7 ίππων, ο οποίος ήταν περισσότερο από επαρκής για τη κίνηση του ελαφρού οχήματος. Χτίστηκε πάνω σε ένα άκαμπτο πλαίσιο και είχε μια ανεξάρτητη μπροστινή ανάρτηση.
Δύο κομμάτια παρουσιάστηκαν στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του 1911 στο εκθεσιακό κέντρο Olympia στο West Kensington. Το ένα είχε έναν μονοκύλινδρο κινητήρα που έβγαζε περίπου 4 ίππους. Το δεύτερο είχε έναν δικύλινδρο κινητήρα J.A.P. που διπλασίαζε την ιπποδύναμη της μονοκύλινδρης μονάδας. Τα οχήματα ήταν δελεαστικά και τράβηξαν μεγάλη προσοχή, αλλά σύντομα έγινε προφανές ότι ένα διθέσιο θα ήταν πιο εμπορεύσιμο.
Το επόμενο έτος, εκτέθηκαν τα διθέσια και δημιούργησαν περισσότερη δουλειά από ό,τι η Morgan μπορούσε να αντέξει. Για να καλύψει τη ζήτηση, η Morgan αγόρασε τις απαραίτητες εργαλειομηχανές και δημιούργησε μεγαλύτερες εγκαταστάσεις.
Τα αυτοκίνητα είχαν μεγάλη επιτυχία σε αγώνες ταχύτητας και σε αναβάσεις. Βλέποντας την επιτυχία που πέτυχαν τα ευκίνητα οχήματα, οι λάτρεις των αγώνων έτρεξαν να αποκτήσουν ένα για δικό τους. Γύρω στο 1913, ο Morgan παρήγαγε ειδικές παραλλαγές των τρικύκλων του για αγώνες, οι οποίες ήταν μακρύτερες και είχαν το κάθισμα χαμηλότερα στο πλαίσιο. Μετά τη νίκη της McMinnies στο Grand Prix Cyclecar στο Amiens με το ειδικά προετοιμασμένο αυτοκίνητο, το όχημα έλαβε την ονομασία «Grand Prix».
Η επόμενη εκδοχή του τρικύκλου Morgan ήταν μια τετραθέσια έκδοση, την οποία ο Morgan είχε δημιουργήσει για οικογενειακή του χρήση. Για άλλη μια φορά, η ιδέα φαινόταν κατάλληλη και σύντομα κατασκευάστηκαν κομμάτια προς πώληση πράγμα που θα συνεχιζόταν μέχρι το 1937.
Για πολλά χρόνια, τα Morgan είχαν δύο ταχύτητες και δύο αλυσίδες μεταφοράς. Οι κινητήρες ήταν από μοτοσικλέτες, τοποθετημένοι στο μπροστινό μέρος, και ήταν είτε αερόψυκτοι είτε υδρόψυκτοι. Λίγες μικρές βελτιώσεις απαιτήθηκαν ή έγιναν στο όχημα για το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας ζωής του. Σύγχρονες ανέσεις όπως μίζες και ηλεκτρικοί λαμπτήρες βρήκαν το δρόμο τους στα οχήματα, αλλά όσον αφορά στο σασί, λίγα άλλαξαν. Κατά το τέλος της 10ετίας του 1930, παρουσιάστηκε η έκδοση τριών ταχυτήτων με μία αλυσίδα.
Το 1932 κυκλοφόρησε η F-Series που παρέμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1952. Αυτές οι εκδόσεις είχαν τετρακύλινδρους κινητήρες, ευγενική προσφορά της Ford, και σασί από πρεσαριστό χάλυβα. Άλλες παραλλαγές αυτού του σχεδιασμού δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων των F-2 και F-Super.»
Σήμερα η εταιρεία κατασκευάζει το τρίκυκλο σε περιορισμένο αριθμό συλλεκτικών κομματιών. Η τελευταία έκδοση 33 κομματιών με τον κωδικό P101 σε τέσσερις εκδοχές : Belly Tank, Aviator, Race Car, και Dazzleship προς 59000 δολάρια ξεπουλήθηκε τάχιστα. Σύμφωνα με πληροφορία Νοεμβρίου 2020 στην ιστοσελίδα της Morgan, η εταιρεία σχεδιάζει να επανακυκλοφορήσει το 3 Wheeler με κινητήρα μοτοσικλέτας συμβατό με τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές στο προσεχές μέλλον.
Το κιτ πρωτοκυκλοφόρησε την δεκαετία του ’60 από την γιαπωνέζικη Gakken και υπέστη διάφορα rebox από τις Entex, Minicraft, και Academy, τελευταία το 2013. Το κουτί που έχω στα χέρια μου έχει το boxart της πρώτης έκδοσης, ενώ στο φυλλάδιο οδηγιών υπάρχει χειρόγραφη ένδειξη Scale Models July 1978. Η μόνη Gakken που εντόπισα στο διαδίκτυο βγάζει σήμερα εκπαιδευτικά παιχνίδια, άρα αν πρόκειται για την ίδια εταιρεία, έχει σταματήσει την παραγωγή πλαστικών μοντέλων. Το κιτ αναπαριστά το μοντέλο Super Sport του 1935 με αερόψυκτο κινητήρα Matchless. Το κουτί και τα περιεχόμενά του είναι αυτά:
Οι οδηγίες είναι σαφείς, χωρίς ωστόσο ενδείξεις για τα χρώματα (τουλάχιστον όχι στα αγγλικά). Τα sprues είναι καθαρά, σχεδόν χωρίς καθόλου pin marks και φλας. Η κατασκευή θα είναι εκ των πραγμάτων όσο πιο ΟΟΒ γίνεται και για το χρώμα σκέφτομαι αυτό:
