Να ρωτήσω σε ποια δεκαετια της ζωης σου βρίσκεσαι; Η μάλλον αστο, σε όποια κι αν είσαι και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η οικογένεια προφανως της έλειψε η Ελλάδα αν και αυτό με το καιρό ξεπερνιέται θα ήθελα να σου δώσω μία συμβουλή ως μεγαλύτερος (mid-40s) καί έχοντας κάνει το λάθος 2 ΜΑΛΙΣΤΑ 2 φορές να επιστρέψω από Αγγλία Ελλάδα (και το πληρώνω μέχρι σήμερα) ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ να επιστρέψεις. Όχι τουλάχιστον προτου καταφέρεις να συγκεντρώσεις ένα ευλογο χρηματικό ποσό αλλά και προϋπηρεσια αρκετών ετών.
Όσο Μα#ακες και να είναι εδώ στις διάφορες επιχειρήσεις, προτιμούν αυτούς που έχουν πολυχρονη επαγγελματική εμπειρια από το εξωτερικό.
Απ την άλλη, η Ιρλανδία πέρα από τα λεφτα είναι μια ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ χώρα για να φτιάξει κανεις και να μεγαλώσει μια οικογένεια, ή να μεταφέρει εκει την οικογένεια του, με αρκετα ήρεμη πολιτική ζωη (ακόμα και τα προβλήματα που είχανε στο βορειοανατολικο κομματι της χωρας πλεον έχουν μειωθει), με καλο εκπαιδευτικό σύστημα και συστημα υγειας και με κλίμα που δεν είναι τόσο βαρυ, συν τα διάφορα επιδόματα. Τουλάχιστον όχι πλέον λογω και της κλιματικής αλλαγής.
Αγαπητέ Sernak,
είμαι ακριβώς της ίδιας άποψης με σένα και σε ευχαριστώ για τις καλοπροαίρετες συμβουλές. Ηλικιακά πρέπει να είμαι λίγο μεγαλύτερος (47 στα 48)
και η Ιρλανδία μου ταίριαξε απόλυτα.Από το κλίμα (που είναι βροχερό αλλά ήπιο, και προτιμάω το σχετικό κρύο, ενώ υποφέρω με τη ζέστη) μέχρι τον τρόπο ζωής και τους ανθρώπους (επαφή με τη φύση, χαλαρότητα, τουλάχιστον στην επαρχία που είμαι, περιστροφή όλων γύρω από την οικογένεια).Ήδη είμασταν εδώ 4 χρόνια.Το κέρδος για τα παιδιά, ανεκτίμητο. Μιλούν πλέον με ντόπια προφορά τα αγγλικά (λες οι Άγγλοι του Cambridge να μην τους καταλαβαίνουν όταν θα δώσουν εξετάσεις για lower και proficiency ? ), πέρασαν ευτυχισμένα χρόνια στο σχολείο, με πολλές δραστηριότητες και λίγο homework, είχαν την ευκαιρία να έλθουν σε επαφή με άλλες κουλτούρες και ταξιδέψαμε πολύ σε διάφορες χώρες και στην Ιρλανδία, αφού τα χρήματα ήταν υπεραρκετά. Η γυναίκα μου όμως δε μπόρεσε να προσαρμοστεί, το πάλεψε και της το αναγνωρίζω. Βέβαια, ξέραμε από την αρχή πως δε θα έμενε πάνω από 5 χρόνια, αφού είναι καθηγήτρια και μπορούσε να πάρει άδεια άνευ αποδοχών μέχρι 5 χρόνια. Είπαμε λοιπόν, να φύγουν νωρίτερα, αφού ο μεγάλος μου γιος θα ξεκινήσει γυμνάσιο και ίσως είναι καλύτερα να πάει από την αρχή στο ελληνικό. Αν ήμουν μόνος μου , δε θα έφευγα ποτέ από την Ιρλανδία. Επειδή όμως τα αγόρια είναι μικρά και θεωρώ πως χρειάζονται τον πατέρα ακόμη, μάλλον με βλέπω να ακολουθώ κι εγώ, εκτός μεγάλου απροόπτου. Η μόνη ένσταση που έχω είναι για την υγεία. Ενώ η πρωτοβάθμιά τους είναι αιώνες μπροστά από μας, η δευτεροβάθμια (νοσοκομεία) πάσχει πραγματικά. Είναι η χώρα με τους λιγότερους ειδικούς κατ' αναλογία πληθυσμού σε όλη την Ευρώπη.Τα ραντεβού για κάποιον ειδικό (π.χ. ενδοκρινολόγο, ορθοπεδικό, ρευματολόγο κλπ) κυμαίνονται από μήνες έως και χρόνια, αξονική σε 7-8 μήνες, μαγνητική το ίδιο και χειρότερα. Ιδιώτες γιατροί μόνο στο Δουβλίνο, Κορκ, Γκόλγουεϊ και αυτοί μέσα σε ιδιωτικά νοσοκομεία, έξω στις πόλεις πουθενά. Αν κολλήσω covid και νοσήσω σοβαρά, με ανάγκη εντατικής μονάδας
, χίλιες φορές θα προτιμούσα να ήμουν στην Ελλάδα σε δημόσιο νοσοκομείο, για διάφορους λόγους. Κάτι ξέρω, λόγω επαγγέλματος...
Όμως τέλος οι εξομολογήσεις...
από 'δω και πέρα, οι επόμενες δημοσιεύσεις ας είναι μόνο για μοντέλα!
λοιπόν!
