Λίγα ονόματα έχουν τόσο άρρηκτα συνδεθεί με τους θρύλους της αυτοκινητοβιομηχανίας όσο το όνομα Bugatti. Ο Ettore Bugatti, γόνος μιας Μιλανέζικης οικογένειας καλλιτεχνών έκανε την μαθητεία του ως τεχνικός σε μια βιοτεχνία τρικύκλων και τετρακύκλων του Μιλάνου και σε ηλικία μόλις 17 ετών, το 1898, κατασκεύασε το πρώτο του πρωτότυπο, την Bugatti Type 1. Το 1901 παρουσίασε το δεύτερο πρωτότυπό του που βραβεύτηκε στην εμπορική έκθεση του Μιλάνου. Εκεί τον πρόσεξε ο αυτοκινητοβιομήχανος βαρόνος De Dietrich που τον κάλεσε να εργαστεί στο εργοστάσιο αυτοκινήτων του στο Niederbronn της Αλσατίας (τότε υπό Γερμανική κατοχή). Ο δρόμος δεν ήταν μακρύς από το 1902 έως το 1909, οπότε ο Ettore Bugatti, μόλις 28 ετών τότε, ίδρυσε τη δική του αυτοκινητοβιομηχανία στο Molsheim της Αλσατίας, κοντά στο Στρασβούργο. Εκεί (στο μεταξύ ξανά Γαλλική επικράτεια) γεννήθηκε το 1933 η Bugatti 50Τ που θα μας απασχολήσει τους επόμενους μήνες.
Ο γενικός τύπος Bugatti 50 είναι μια εξέλιξη της Bugatti 46, που πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη της 10ετίας του ’20. Συνολικά κατασκευάστηκαν 483 κομμάτια των συγγενών τύπων 46 και 50, που λόγω της έντονης παρουσίας τους και του μεγέθους τους πήραν το παρατσούκλι Buick του Molsheim. Το μοντέλο 50Τ (Type 50 Touring) είναι αυτό, που περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα αντικατοπτρίζει τον πραγματικό χαρακτήρα των Bugatti πατέρα και υιού, δηλ. την ισχύ, την ραφιναρισμένη τεχνική και την απλότητα των μηχανικών μερών του μηχανικού πατέρα Ettore (του «αφεντικού») και την κομψότητα και την τελειότητα της γραμμής του σχεδιαστή γιού Jean.
Ettore Bugatti
Jean Bugatti
Πρόκειται για μια λιμουζίνα 4972 κυβικών από 8 κυλίνδρους εν σειρά, με δύο εκκεντροφόρους επί κεφαλής, διπλό καρμπιρατέρ και συμπιεστή κινούμενο απ’ ευθείας από τον κινητήρα, που έβγαζε 200 ίππους στις 4000 στροφές και 386 Nm στις 2800 στροφές, με ζάντες αλουμινίου και βάρος μόλις 1150 κιλά. Το μεταξόνιο ήταν 3,505 μέτρα.
Παράλληλα με τις «πολιτικές» εκδοχές τους, οι Bugatti κέρδιζαν σημαντικά τρόπαια σε αυτοκινητιστικούς αγώνες, όπως το Targa Florio επί 5 συνεχείς χρονιές, μεταξύ 1925 και 1929. Μια Bugatti κέρδισε το πρώτο Γκραν Πρι του Μονακό το 1929 και τις 24 ώρες του Le Mans το 1937 και το 1939. Οδηγοί όπως ο Pierre Veyron και ο Louis Chiron έγιναν θρύλοι. Ωστόσο ο θάνατος του Jean Bugatti τον Αύγουστο του 1939 σε ατύχημα ενώ δοκίμαζε ένα αγωνιστικό τύπου 57 σημείωσε την αρχή του τέλους για την μάρκα υπό τον έλεγχο της οικογένειας. Από το 1998 η μάρκα ανήκει στον όμιλο Volkswagen που συνεχίζει να συναρμολογεί στο Molsheim μικρούς αριθμούς supercars μέσω της θυγατρικής του Bugatti Automobiles S.A.S., συγκεκριμένα την Bugatti Veyron μεταξύ 2005 και 2015 και την Bugatti Chiron από το 2015 και μετά.
Veyron
Chiron
Το μοντέλο της Pocher απεικονίζει το μοντέλο 50Τ με αριθμό πλαισίου 155 που κατασκευάστηκε το 1933 και σήμερα βρίσκεται στο μουσείο γαλλικού αυτοκινήτου στο Saint Dizier. Το αυτοκίνητο επισκευάστηκε και ανακαινίστηκε μεταξύ 1978 και 1980 και οι τεχνικοί της Pocher μπόρεσαν να παρακολουθήσουν όλη την διαδικασία και να φωτογραφίσουν και να δημιουργήσουν σχέδια από όλα τα ξεμονταρισμένα κομμάτια για τα καλούπια του μοντέλου. Οι εργασίες ανακατασκευής του 1:1 και του σχεδιασμού του 1:8 περιγράφονται στο τεύχος 29 των Année Automobile και Automobile Year 1981/82. Το κιτ περιέχει 1664 κομμάτια (αυτή τη φορά χωρίς ακτίνες τροχών) και είναι το τελευταίο της σειράς Pocher Classic – παρουσιάστηκε το 1980. Πρόκειται για το κιτ Κ76 που εκτός από (τα συνηθισμένα) κινούμενα πιστόνια, πόρτες, παράθυρα και καπό, αναβοσβήνοντα φώτα και λειτουργικά φρένα/χειρόφρενα με συρματόσχοινα, είναι το μόνο που έχει πλήρες κιβώτιο ταχυτήτων με όλα τα γρανάζια και πλήρες διαφορικό.
Για την κατασκευή, εκτός από διάφορες σκρατσιές, θα χρησιμοποιηθούν βελτιωτικά της Τremonia, της ScaleDetails, και της Model Motorcars καθώς και η απαραίτητη DVD του Paul Koo για την αποφυγή στραβοπατημάτων. Εδώ οι φωτογραφίες από το κουτί του κιτ και το περιεχόμενο του και προσεχώς το πρώτο update.
Καλό Σαββατοκύριακο και καλή Καθαροδευτέρα!
