Ποστάριζεεεε 
Αυτές οι τεχνικές πειθούς αγγίζουν τα πιο ευαίσθητα σημεία του δυσαρμονικού εσωτερικού μου κόσμου
. Δεν μπορώ να αντισταθώ
Προσωπικά διαφωνώ με το chipping στα άρματα (εκτός πολύ ειδικών περιπτώσεων). Το θεωρώ απλά μια (ακόμα) καλλιτεχνική υπερβολή των Ισπανών προς εντυπωσιασμό. Γενικά στις φωτογραφίες της εποχής, δεν φαίνεται να υφίσταται. Πάντως εδώ, έχουμε μια προσεγμένη εφαρμογή (αν και το έχεις παρακάνει σε μερικά σημεία).
Δημήτρη συμφωνώ μαζί σου.
Τα παρακάτω είναι σκόρπιες σκέψεις καθαρά και μόνο για να κάνουμε κουβέντα, καθώς πιστεύ
ω πως υπάρχει ένα ....χμμμμ
Απο τη μία τα περισσότερα
μοντέλα αρμάτων που βλέπω στα περιοδικά και τα διάφορα ιντερνέτς είναι φθαρμένα σαν
μηχανήματα εργοταξίων με αποτέλεσμα, λόγω και της συνήθειας του ματιού σε τέτοιου είδους ερεθίσματα, να μην μπορώ εύκολα να διακρίνω
σαφώς το "ρεαλιστικό" από το "μη ρεαλιστικό" γεγονός το οποίο με δυσκολέυει να φρενάρω τις "καλλιτεχνικές προσεγγίσεις".
Απο την άλλη θα γίνω ψεύτης αν σου πω οτι δεν μου αρέσουν οι "καλώς εννοούμενες" υπερβολές. Μου αρέσει να βλέπω στην επιφάνεια ενός μοντέλου να συμβαίνουν διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Έχει μια τσακπινιά που, λόγω και της προαναφερθείσας συνήθειας από τρίτες πηγές, έλκει το ενδιαφέρον.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ αν η μικρή κλίμακα "σηκώνει" τέτοιες τεχνικές και τόσο "κόπο".
Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως η φθορά στο μοντέλο μου αγγίζει το επίπεδο φθοράς ενός εκσκαφέα σε έργο γεφυροποιίας. Μια κακώς εννοούμενη υπερβολή.
Πάμε τώρα στο ψητό.
Εξαιτίας του blooper άφησα το μοντέλο στην άκρη για κάποιο καιρό καθώς δεν ήξερα πως να συνεχίσω. Ήμουν ανάμεσα στο να αφαιρέσω τελείως τις μπροστινές εφεδρικές ερπύστριες και στην απόπειρα δημιουργίας ενός κάποιου battle damage με πολλά κιλά παραδοχών και επιείκειας. Επειδή η πρώτη επιλογή θα με οδηγούσε σε άβαφτο πλαστικό και φτου και απ' την αρχή πήγα στη δεύτερη (...δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα με την απόφαση
). Έτσι λοιπόν, έκοψα τα λιωμένα απο την λάμπα πέδιλα και πίσω απο αυτά δημιούργησα γούβες κάνοντας την (...αισχρή) παραδοχη οτι τα εισερχόμενα βλήματα έσπασν τα πέδιλα και έφτασαν στον θώρακα χωρίς να πετύχουν διάτρηση. Ακολούθησε άλλη μια συνεδρία με λάδια για να ολοκληρωθεί το παραστράτημα.
Αφού χώνεψα τη γκάφα, πέρασα ένα βαρύ στεγνό πινέλο με σκούρο καφέ Vallejo τις ερπύστριες και προχώρησα στη λάσπη. Χρησιμοποιήθηκε μείγμα από τα υλικά που φαίνονται στην 1η παπαντζοφωτογραφία. Τα χρώματα που φαίνονται είναι φθηνά ακρυλικά ζωγραφικής-χειροτεχνίας της εταιρίας Craftistico (Sand Brown και Dark Brown). Η σκόνη είναι μείγμα σκονών αγιογραφίας.
Σημαντική σημείωση: Το μείγμα καθώς στεγνώσε δημιούργησε ρωγμές στα σημεία που το πάχος εφαρμογής ήταν σχετικά μεγάλο. Το μείγμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, κρίνεται ακατάλληλο για χρήση σε μεγαλύτερη κλίμακα όπου το πάχος εφαρμογής θα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Διαφορετικά πρέπει να εφαρμοστεί σε επάλληλα στρώματα. Με επιπλέον χέρια διόρθωσα και γω τις δικές μου ρωγμές.
Στα θετικά, το μείγμα καθαρίζετε πολύ εύκολα σε περίπτωση λάθους με ένα πινέλο νοτισμένο με νερό ή με μια μπατονέτα. Επίσης ακόμα και αν αρχίσει να στεγνώνει σε ανεπιθύμητα σημεία (μερικά λεπτά μετά την εφαρμογή), επανέρχεται με νερό και λίγη αγάπη.
Στη δημιουργία της επιθυμητής υφής της λάσπης συνέβαλε η σκόνη αγιογραφίας καθώς και τα ελαφρά χτυπήματα με ένα πινέλο γουρουνότριχας όσο το μείγμα ήταν ακόμη ρευστό.
Οι φωτογραφίες από το αποτέλεσμα:
Μετά το λάσπωμα έπεσε Chrome Silver στα φανάρια.
Στο επόμενο ποστ έχουμε.... σκόνη....
μπόλικη σκόνη που ευτυχώς μετρίασε κάπως το chipping
