Ο Πρώτος πόλεμος του Κόλπου (2 Αυγ. 1990 – 28 Φεβρ. 1991), έμεινε γνωστός για πάρα πολλές «εικόνες». Από τα αντιαεροπορικά πυρά πάνω από την Βαγδάτη, τα «πράσινα» πλάνα από τις κάμερες νυχτερινής παρατήρησης, τα απανθρακωμένα πτώματα των Ιρακινών στην «Οδό του Θανάτου», τις ουρές Ιρακινών αιχμαλώτων, μέχρι τις καιγόμενες πετρελαιοπηγές και τον λαδωμένο κορμοράνο (άσχετα αν αυτή αποδείχθηκε ψεύτικη...).
Κάποιες όμως είχαν μια «ιδιαίτερη» σημασία: Τα Ιρακινά άρματα Τ-72 (τα οποία μέχρι τότε θεωρούνταν ένα από τα καλύτερα άρματα του Ανατολικού οπλοστασίου) να κείτονται νεκρά, με ανατιναγμένους πύργους και κάποια από αυτά, φαινομενικά άθικτα, να φέρουν μόνο μια μικρή οπή. Καθώς τα χρόνια πέρασαν, δύο πράγματα έμειναν από την «αρματική ιστορία» του πολέμου: Τα βλήματα Eξασθενημένου Ουρανίου (DU) και ότι τα Τ-72 (ήτοι όλα τα άρματα της πρώην ΕΣΣΔ) ήταν για... τα μπάζα.
Είναι όμως έτσι;
Τ-72Μ1 «Sadam»Τα Ιρακινά Τ-72, ήταν επί της ουσίας Τ-72Μ, τα οποία ουσιαστικά το μόνο κοινό με τα Σοβιετικά/Ρωσικά Τ-72, ήταν το κουφάρι τους. Είναι πλέον γεγονός, ότι οι Σοβιετικοί, τα άρματα που προόριζαν για εξαγωγές, τα υποβάθμιζαν σημαντικά. Ειδικά τα άρματα που πουλούσαν στις «ρευστές» αγορές της Μ. Ανατολής και Αφρικής, είχαν
σημαντικές ελλείψεις, τόσο σε ηλεκτρονικά (σύστημα πυρός, range finders, autoloaders κ.λ.π.), όσο και σε μηχανικά τμήματα, αλλά κυρίως στην θωράκιση. Έτσι όταν ο Σαντάμ, αγόρασε έναν απροσδιόριστο αριθμό Τ-72, οι Σοβιετικοί, φρόντισαν να του παραδώσουν άρματα που κατασκευάστηκαν στην Ανατ. Γερμανία και στην Τσεχοσλοβακία, φροντίζοντας παράλληλα να υποβαθμίσουν (κατά πάγια τακτική) τα συστήματά του.
Παρόλα αυτά, κατά τον πόλεμο Ιράκ – Ιράν, τα άρματα απέδωσαν καλά, κάτι που οδήγησε το Μπααθικό καθεστώς να παραγγείλει και άλλα. Μάλιστα το 1986, φτιάχτηκε και ένα εργοστάσιο στην πόλη Taji, για να ξεκινήσει η εγχώρια παραγωγή. Τα άρματα που θα κατασκευάζονταν στο Ιράκ, θα έπαιρναν το όνομα «Sadam» (τι πρωτότυπο).
Τα πρώτα «Sadam », βγήκαν από την γραμμή παραγωγής στις αρχές του 1989, όταν ο μύθος του «αήττητου» Ιρακινού Στρατού, βρίσκονταν στο απόγειό του. Φυσικά τα άρματα αυτά αν και εξωτερικά δεν είχαν διαφορές με τα υπόλοιπα Τ-72Μ (της Ανατ. Γερμανίας και της Τσεχοσλοβακίας), είχαν πολλές εσωτερικές διαφορές όπως προαναφέραμε παραπάνω.
Κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα...
Το... ξεδοντιασμένο ΛιοντάριΗ εισβολή στο Κουβέιτ (Αυγούστος 1990), οδήγησε στην επιβολή εμπάργκο όπλων και υλικών στο Ιράκ. Φυσικά αυτό επηρέασε και την παραγωγή των αρμάτων. Από τις μηχανές, μέχρι τα αμορτισέρ και κυρίως η θωράκιση, ενέπεσαν στους όρους του εμπάργκο και πλέον τα χρειαζόμενα τμήματα, κατασκευάζονταν εκεί και δεν εισάγονταν από την Ρωσία.
Πλέον το Τ-72Μ «Sadam», μετονομάστηκε σε Τ-72Μ1
«Asad Babil» (Λιοντάρι της Βαβυλώνας). Επί της ουσίας ήταν μια υποβαθμισμένη έκδοση της ήδη υποβαθμισμένης έκδοσης, που πλέον είχε λιγότερους απορροφητήρες κραδασμών στους τροχούς, λαστιχένιες ποδιές εγχώριας κατασκευής, αλλά το κυριότερο, πρόσθετη θωράκιση (στα πρότυπα των Μ - Μ1) από απλό ατσάλι και όχι από σφυρήλατο ενισχυμένο ατσάλι (RHA).
Τα ηλεκτρονικά ήταν πλέον άγνωστος όρος, το σύστημα αυτόματης γέμισης, ήταν ένα υποβαθμισμένο, ενώ το σύστημα σκόπευσης ήταν κυριολεκτικά πρωτόγονο. Όπως στα «Saddam», έτσι και τα «Λιοντάρια» ένας τοπικά κατασκευασμένος προβολέας υπερύθρων προστέθηκε στο δεξί μέρος του πύργου, ενώ σε κάποια από αυτά προστέθηκαν συστήματα οπτικής σκόπευσης από το Βέλγιο και την Κίνα, τα οποία στην πράξη αποδείχθηκαν άχρηστα. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλά άρματα, ο προβολέας υπέρυθρων αντικαταστάθηκε από έναν απλό προβολέα καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα κατασκευής τους. Ένα από τα χαρακτηριστικά της υποβάθμισης, είναι το γεγονός ότι το Α/Α πολυβόλο στην θυρίδα του γεμιστή δεν ήταν το στάνταρτ NSVT, αλλά το παλαιότερο DshK, το οποίο δεν είχε καν δυνατότητα τηλεχειρισμού.
Τα Λιοντάρια της Βαβυλώνας, εξόπλισαν κυρίως τις μονάδες της «Ρεπουμπλικανικής Φρουράς», τους πραιτοριανούς του Σαντάμ, που αποτελούσαν και τις ελίτ μονάδες του Ιρακινού Στρατού. Εκτός από τα τεχνικά προβλήματα, τα Λιοντάρια, έπεσαν θύμα, της ανικανότητας των Ιρακινών αξιωματικών, να κατανοήσουν τις αρχές του μηχανοκίνητου πολέμου, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουν τα Abrams και τα Bradley, θαμμένα, σε ρόλο στατικών πυροβολείων, ή... αυτοκινούμενων πυροβόλων...
Το κίτΤο κίτ της ΤΑΜΙΥΑ, είναι πασίγνωστο και μέχρι πριν από λίγο καιρό, αποτελούσε την βάση για την κατασκευή ενός σωστού Τ-72 υπό κλίμακα. Η ΤΑΜΙΥΑ, σχεδίασε το Τ-72 της χρησιμοποιώντας ως πρότυπο ένα ανατολικογερμανικό Μ1, με αποτέλεσμα το κιτ να βγάζει από το κουτί, ένα από τα 400 άρματα που χρησιμοποιήθηκαν από τον Ανατολικογερμανικό Στρατό.
Παρόλα αυτά, η πρόσθετη θωράκιση στην ποδιά και τον πύργο, βολεύει στην αποτύπωση και ενός Λιονταριού και η ΤΑΜΙΥΑ (δεν έχω διευκρινίσει αν το έκανε τυχαία ή σκοπίμως), δίνει ότι χρειάζεται για να φτιαχτεί και το Λιοντάρι.
Το κουτί ανοίχτηκε, κάποια κομμάτια κόπηκαν και η πρόοδος οσονούπω...
