Λοιπόν συνάδελφοι, αυτό ήταν. Δεν το πειράζω άλλο γιατί μάλλον θα το καταστρέψω. Αντένα δεν μπήκε ακόμα, το μοντέλο σύντομα φεύγει για Σύρο και καλό είναι να μην έχει τόσο ευαίσθητα μέρη. Τελικό ματ βερνίκι με Humbrol, κόλλημα το φως προσγείωσης και voila, ένα Bf-110 της ZG-76 έτοιμο να φάει το κόσμο.
Οπως βλέπετε οι έντονες χρωματικές διαφορές απαλύνθηκαν με το ματ βερνίκι ενώ το chipping κρατήθηκε ελάχιστο γιατί οι φωτογραφίες δεν δικαιολογούν πολύ chipping. Οι διαρροές έγιναν με στεγνό πινέλο, οι καπνιές με πολύ αραιωμένο μαύρο της Gunze και πολλά περάσματα με τον αερογράφο. Ετσι το χρώμα χτίζει σιγά σιγά και επιτρέπει απόλυτο έλεγχο στο τελικό αποτέλεσμα.
Προβλήματα; Δεκάδες. Το ίδιο το μοντέλο είναι κάτι μεταξύ C-2 και C-4. Τα ατρακτίδια των κινητήρων μάλλον δεν έχουν το σωστό σχήμα, τα πολυβόλα MG 17 στο ρύγχος έχουν τετράγωνη διατομή και αν κάποιος ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα πρέπει να τα αλλάξει (να τονίσω πως λόγω φλογοκρύπτη δεν παίζει το γνωστό κόλπο με τη βελόνα από σύρριγα
). Η εφαρμογή στο κάτω μέρος των ατρακτιδίων των κινητήρων είναι κακή, την άφησα έτσι γιατί η προσπάθεια επιδόρθωσης έκρινα πως ήταν δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το όλο project. Στο κάτω μέρος έκαναν την εμφάνισή τους δύο δαχτυλιές, πιθανότατα απότέλεσμα της μάχης του ασετόν με τα σήματα. Κανονικά έπρεπε να πάει για Fornet αλλά δεν υπήρχε χρόνος οπότε "βαφτίστηκαν" φθορές και κατά την πάγια αρματική τεχνική καλύφθηκαν με μπίχλα. Η είσοδος αέρα για τον αριστερό κινητήρα κανονικά πρέπει να τρυπηθεί, ναι καλά, την άφησα έτσι και την έβαψα μαύρη (ναι, βαριέμε πολύ συχνά
), η κεραία του RDF είναι πολύ χοντρή για την κλίμακα και σε μία σοβαρή κατασκευή πρέπει να αλλάξει με κάτι scratch ή πιθανότατα photo etched.
Σα συμπέρασμα θεωρώ πως τα kit νέας κοπής της Airfix είναι ότι πρέπει για κάποιον που θέλει να μυηθεί στο χόμπυ. Κάτι σαν τα παλιά καλά Matchbox, με λίγη προσπάθεια και μαθαίνεις και καταλήγεις με ένα όμορφο μοντέλο. Τα σήματα είναι ένα θέμα αλλά όταν ξεκινάς δεν θα είναι και τόσο πρόβλημα να φαίνεται και λίγο φιλμ, το μοντέλο θα έχει προσφέρει πολλές εμπειρίες και γνώσεις στο νέο μοντελιστή χωρίς να του έχει σπάσει τα νεύρα. Αν πάλι κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί πιο σοβαρά, αποτελεί μία καλή βάση πρόσθεση λεπτομερειών.
Οσο για τη βαθιά γράμμωση, προσωπικά πιστεύω πως είναι μύθος των rivet counters που τελειώνουν ένα μοντέλο την 10ετία. Αν κοιτάξεις ένα μοντέλο στην 1/72 από 1μ ΔΕΝ πρέπει να βλέπεις τη γράμμωση γιατί αν τη βλέπεις σημαίνει πως αν δεις το πραγματικό αεροσκάφος από 72m θα πρέπει να βλέπεις τα panels, κάτι που δεν ισχύει. Αρα η γράμμωση είναι πρακτικά καλλιτεχνικό θέμα, οπότε ανάμεσα στην τρίχα των Tamigawa και την Airfix, προτιμώ την Airfix που δε μου σπάει και τα νεύρα όταν κάνω wash. Αυστηρώς προσωπική άποψη!
Το τελικό αποτέλεσμα το κρίνω ως μέτριο. Σίγουρα η Airfix θα μπορούσε να έχει συμμαζέψει κάποια πράγματα, όπως τα σήματα και σίγουρα εγώ θα μπορούσα να μην βιάζομαι τόσο. Εχω ακόμα ένα, σειράς E, το οποίο θα γίνει ερημί και στο οποίο, έχοντας ήδη την εμπειρία, ευελπιστώ να τα πάω πιο καλά.
Και τώρα οι φωτογραφίες. Τραβηγμένες με φυσικό φως και την Canon ρυθμισμένη στο ISO 200 για να μπορέσω με διάφραγμα f4.0 να έχω ταχύτητα 1/30, οπότε τράβηξα χωρίς τρίποδο και με ικανοποιητικό βάθος πεδίου. Για φόντο έβαλα ένα μπλε ματ χαρτόνι. Οι φωτογραφίες μειώθηκαν στο 25% των αρχικών με το ACDSee και ιδου το αποτέλεσμα. Βαράτε αλύπητα!
