Εάν μου επιτρέπετε να πω κι εγώ δυο λόγια για το θέμα με το οποίο ασχολούμαι εδώ και περίπου δέκα χρόνια με διάφορους βαθμούς επιτυχίας ή… αφοσίωσης κάθε χρονιά.
Μιλώντας πάντα για τον χομπιστα – ερασιτέχνη του είδους και όχι για κάποιον που ζει αποκλειστικά από αυτό, πιστεύω ακράδαντα στο αδιάσπαστο 3πτυχο
Φωτογράφος – Εξοπλισμός – Ευκαιρία.Αν και θα μπορούσαν να γραφτούν ολόκληρα άρθρα πάνω στο κάθε ένα από αυτά και σίγουρα οι ικανότητες μου στο γραπτό λόγο δεν είναι και οι καλύτερες, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ.
Στον παράγοντα Φωτογράφος περιλαμβάνεται αφενός το Ταλέντο, αφετέρου η Εμπειρία. Το ταλέντο λοιπόν ή το έχεις ή δεν το έχεις. Τόσο απλά. Την εμπειρία την αποκτάς σιγά – σιγά με κάθε κλικ της μηχανής, με κάθε λεπτό που περνάς εξετάζοντας τις φωτογραφίες και ειδικά τις αποτυχημένες, με κάθε λεπτό που δαπανάς στην επεξεργασία τους. Καθώς το αποτέλεσμα είναι άθροισμα των δυο αυτών, κάποιος που όπως εγώ δεν έχει το πρώτο δουλεύει να αυξήσει το δεύτερο. Δεν ξέχασα την Γνώση – Εκπαίδευση. Απλά πιστεύω ότι το διάβασμα που φυσικά και είναι χρήσιμο είτε μιλάμε για βασικές αρχές φωτογραφίας, είτε για ποιο προχωρημένα αντικείμενα ή απλά αλλά σημαντικά στο εγχειρίδιο της μηχανής, βοηθά στην βελτιστοποίηση της εμπειρίας και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εμφυσήσει το Ταλέντο σε κάποιον.
Στο παράγοντα Εξοπλισμό είναι φανερό τι περιλαμβάνω. Την ποιότητα των εργαλείων που χρησιμοποιούμε. Από τις μηχανές και τους φακούς έως το σακίδιο και την σκαλίτσα που ίσως κουβαλάμε για τα κάγκελα, όλα έχουν αποτέλεσμα στην ποιότητα. Σε συνδυασμό τώρα με τον παράγοντα Φωτογράφο, όσο ταλέντο κι αν έχεις εάν δεν έχεις μηχανή δεν θα βγάλεις φωτογραφία. Και αντίστροφα, όσα ευρώ και να δώσεις για φακό – μηχανή, εάν δεν εξασκηθείς – διαβάσεις – προσπαθήσεις πάλι φωτογραφία δεν θα βγάλεις. Με όμοιο εξοπλισμό ξεχωρίζει αυτός που έχει τον καλύτερο «βαθμό» στο παράγοντα φωτογράφο. Με ανόμοιο εξοπλισμό τα αποτελέσματα κυμαίνονται πέραν οποιαδήποτε σύγκρισης. Στο κάγκελο της Τανάγρας ο Lofting με το VGA κινητό μου δίπλα – δίπλα στη μάνα μου με την μηχανή μου π.χ. που ζήτημα να έχει βγάλει 10 φωτογραφίες στη ζωή της, σε ποιον θα στοιχηματίσετε για την καλύτερη φωτογραφία;
Τέλος πάμε στον πολύ σημαντικό παράγοντα που ονομάζω Ευκαιρία. Εδώ μπαίνει και η Τύχη βέβαια αλλά ακόμη κι έτσι το 90% των καλών φωτογραφιών τις δημιουργούν οι φωτογράφοι επιλέγοντας το μέρος, την ώρα και όλους τους παράγοντες που θα βοηθήσουν το αποτέλεσμα. Όσο περισσότερο ασχολείσαι «σοβαρά» με το άθλημα τόσο περισσότερη ενέργεια και χρόνο δαπανάς στο να δημιουργείς τις κατάλληλες συνθήκες για μια καλή φωτογραφία. Αυτό μπορεί να είναι ένα ταξίδι στο Χ μέρος όπου ξέρεις ότι υπάρχει καλό θέμα (μην το πάτε μακριά, η φωτο από τον Λυκαβηττό είναι ένα τέλειο παράδειγμα), το να ενταθείς σε μια ομάδα που θα σε φέρει κοντά στο καλό θέμα και γενικά να «κυνηγάς» την φωτογραφία. Μπορεί να έχεις εξοπλισμό χιλιάδων ευρώ αλλά εάν δουλεύεις 8 ώρες μετά θες 2 ώρες να πας σπίτι να κρατήσεις τα παιδιά ενώ μαγειρεύεις για το βραδινό και το Σ/Κ τρέχεις από συγγενείς σε παραλίες και παιδικά πάρτι, φωτογραφία δεν θα βγάλεις. Και ο Lofting (θα έχει τρελό λόξυγκα ο άνθρωπος) στο κάγκελο της Τανάγρας θα βγάλει ανάλογες φωτογραφίες με όλους όσους έχουν ανάλογο εξοπλισμό. Εδώ «κερδίζει» αυτός που θα κάνει το κάτι παραπάνω. Φυσικά και δεν μπορούν όλοι να κάνουν τα ίδια. Έτσι είναι η ζωή. Δεν έχω τα χρήματα του Sam Chui ας πούμε και ούτε την «δικτύωση» του Lofting. Παλεύω για το καλύτερο στην δική μου κατηγορία. Και πάνω απ’ όλα, το κάνω γιατί αντλώ ευχαρίστηση από αυτό. Είμαι ερασιτέχνης με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Επανέρχομαι σύντομα στην Τύχη. Εγώ, όταν μου χαμογέλασε η τύχη (το 2002 ένα Ιταλικό G222 έσπασε το ρηναιο σκέλος στον διάδρομο ακριβώς μπροστά μου), έχασα γιατί ο παράγοντας Φωτογράφος υστερούσε. Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται καν το θέμα που μπορεί να είναι μπροστά τους ενώ άλλοι δεν μπορούν να το μετατρέψουν σε φωτογραφία. Γι αυτό πιστεύω ότι σαν παράγοντας στο σύνολο των φωτογραφιών που καταγράφονται κάθε μέρα, είναι πολύ υπερτιμημένος. Το γνωστό «στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή» το φτιάχνει ο φωτογράφος.
Αυτό που προσπαθώ να πω σε όλο αυτό το κατεβατό είναι ότι
χρειάζονται λίγο – πολύ όλα για ένα καλό αποτέλεσμα. Ούτε η τέλεια μηχανή μόνη της κάνει κάτι, ούτε το να περιμένεις πότε θα σου κάτσει για να βγάλεις μια καλή φωτογραφία (αν σου κάτσει ποτέ) ούτε το να χαλάς χιλιάδες ευρώ από δω κι από κει. Εξελίσσεσαι σιγά – σιγά, η εμπειρία και ο εξοπλισμός σου και πάντα μέσα στους περιορισμούς που σου θέτει η ζωή και οι προτεραιότητες σου με μοναδικό σκοπό να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις μακριά από άσκοπες, λανθασμένες και ψυχοφθόρες συγκρίσεις.
Συγχαρητήρια σε όσους το διάβασαν ολόκληρο!
